Klub Koników Wiatrem Bujanych

Poległam na wspomnieniach Iona Tichego. Porażająca rozwlekłość opowiadań i prawie nieistniejąca fabuła sprawiły, że nawet błyskotliwe poczucie humoru autora nie uratowały mnie przed nudą. Szkoda, bo taki "Solaris" czy "Powrót z gwiazd" bardzo mi kiedyś weszły. Także "Niezwyciężonego" czytało się dobrze. A "Dyktanda", nic z SF wspólnego niemające, zachwyt przemożny wywołały. Tym bardziej zatem żal mi było tę antologię opowiadań, piętnaście najlepszych podobno, porzucać. Z masochizmu czytelniczego wyleczyłam się jednak dość dawno. I z tego, że nawet dobrym pisarzem zmęczyć się można (casus Murakamiego). Ech...

Czasem lubię wiedzieć, na czym stoję. Poznać fakty, zrozumieć przyczyny, wysnuć jakieś wnioski. Zadziwić się tym, co już jako ludzie potrafimy. I właśnie taka jest książka Łukasza Lamży. Rzetelnie i jasno opisuje już istniejące technologie, pokazuje tropy ich rozwoju w najbliższym czasie, bez odlatywania w piękne, aczkolwiek mało realne wizje. Nie trzeba być geekiem, by zrozumieć to wszystko. I coś, co bardzo lubię. Autor nie infantylizuje czytelnika.  Z kolei powieść Ishiguro to połączenie współczesnych nam problemów (alienacja młodzieży, rozpad związków, zmagania samotnej, pracującej matki, rolę rodziców po rozwodzie) z technologią, która jeszcze długo nie będzie dostępna. Jest coś pociągającego w wizji androidki, której empatia, jakże inna niż ludzka, bywa większa od wszystkich ludzi wokół. I smutnego w tym, jaką płaci za to cenę. Choć z drugiej strony czym jest spokojna, przewidywalna egzystencja w porównaniu z jej przeżyciami?

Jak to jest, że odlatując od zastanej rzeczywistości w światy równoległe, koniec końców trafiamy do swojego? Fantazja lata jak jojo między marzeniem, koszmarem a realnym światem? I czym jest ten realny świat? Jakie role w nim pełnimy? Czy na pewno te, których pragniemy? Lub nawet nie pragniemy, ale on nas wzywa tak mocno, że nie możemy tego zignorować? Obyśmy nigdy nie dusili się jak Joanna z "Błękitnego Zamku". A może inaczej - obyśmy umieli dostrzec okazję do rozwoju. Celowo piszę w formie męskiej, choć przecież książka skierowana jest głównie do kobiet. Ale czy nie jest tak, że nie tylko kobiety bywają w swoich życiowych rolach uwięzione? Czy tylko one mają czasem ochotę powiedzieć dość? Dość tego, całe życie żyłam dla innych, teraz chcę pożyć dla siebie. I choć wizja Lucy Maud Montgomery jest skrajnie naiwna, to jednak widzę w niej sporo prawdy. I całe mnóstwo poczucia humoru. Ale o tym zagorzałe fanki jej pisarstwa wiedzą doskonale. Czy reszta świata ma jakiekolwiek poję

Podróże do obcych cywilizacji. Niekoniecznie stworzonych przez organizmy żywe. Niekoniecznie ułomnych i współczujących. Obcych, bo skrajnie do nas niepodobnych. Bądź tylko pozornie podobnych. Podróże do świata alternatywnego, w którym wszystko młodnieje, czy to człowiek czy przedmiot. Wszystko się cofa. A z umarłymi można rozmawiać przez telefon. Podróże do świata nowoczesnej kastowości, nieznośnego wręcz porządku i braku wpływu na własne życie, gdy jest się tak zwanym porządnym obywatelem. Gdzie nadmiar myślenia może skończyć się źle. Dokąd ostatnio podróżowaliście i co Wam to przyniosło? A co zabrało?