Klub Koników Wiatrem Bujanych

Si les chats disparaissaient du monde, le monde serait beaucoup moins beau. Beaucoup moins gracieux. Et que feraient les chats ? Ils s'en auraient fous. Ils auraient fini par s'installer dans un nouveau monde. Dans un monde qui n'aurait pas su ce qu'il lui attend.  Et le livre de Kawamura? Quelques moments bien saisis, quelques bonnes blagues et un tas des clichés. Sa lecture n'était ni un temps perdu ni gagné. Juste un moment de réflection. Pas mal pour un livret avec un chaton mignon sur la couverture.

Un très bon livre sur un sujet qui pourrait toucher chacun, directement ou indirectement. Un voyage personnel et honnête d'une fille atteinte de l'anorexie. Histoire de sa vie, mais aussi de ses parents et sa sœur. Et de son médecin qui lui a sauvé la vie.  Comment c'est possible qu'il n'ait pas encore traduit en polonais ? La plupart d'œuvres de Vigan ont été, alors pourquoi pas son début ? C'est la même qualité de l'écriture, le même don de d'auto-réflexion, la même lucidité. Quelqu'un le sait ?

Chciałabym, by takie książki były wyłącznie świadectwem czasów minionych. Ale patrząc na niekończące się dyskusje wokół ruchu Black Lives Matter widzę, jak naiwne było moje przekonanie, że kolor skóry to tylko kolor skóry. Bo co z tego, że w mamy takie same potrzeby, skoro na innych patrzymy z zewnątrz, nie umiemy wejść w ich skórę, spojrzeć na świat ich oczami. O to wejście pokusił się John Howard Griffin, dobre pół wieku temu. I o ile eksperyment był akceptowalny (w tamtych czasach), to reakcje po jego ujawnieniu były dużo gwałtowniejsze. Od wyrazów poparcia, przez irytację aż po oburzenie i groźby karalne. Te ostatnie z pisarza i dziennikarza uczyniły z niego działacza społecznego. Bo Griffin wcale nie chciał nim zostać, miał żonę i dzieci. Po prostu chciał się przekonać, jak to jest, być Obcym, należeć do mniejszości. Efekt go zaskoczył, nie rozpoznawał sam siebie. Czarni traktowali go jak brata, wielu białych jak podczłowieka. Przy czym najlepiej było w stanach w miarę tolerancyjn

Le titre et la couverture ont promis beaucoup. Je suis déçue. Cette histoire, ces héros sont si improbables que je n'en peux pas. Ce n'est ni un traité philosophique ni une SF ni même un conte de fées. Et avant tout, je déteste quand on me donne des définitions de ce que c'est l'art en utilisant un style qui n'a rien à voir avec l'art. Ou bien c'est un art de tricher le lecteur ?

Une vachement bonne prose qui te projette dans le monde de deux femmes séparées, mais quand même liées à jamais - une mère et sa fille. Dire que leur lien est difficile, c'est ne rien dire. Ajoute un mystère et un don de dire assez, mais pas trop et tu auras une histoire explosive à ne pas lâcher jusqu'au fin. 

Książek o sztuce, ten poważnej powstało mnóstwo. A kto kiedy czytał o różnicy między sztuką dorosłych a twórczością dzieci? Kto zastanawiał się czyje potrzeby zaspokaja, sięgając po pędzel? I czy aby na pewno ich spełnienie dobrze mu służy? Nieomylność Arno Sterna bywa równie irytująca co pogarda niektórych artystów dla zwykłych ludzi. Lecz gdy zajrzeć poza nie, czy nie własne lęki w nich ujrzymy? Własne popaprane dzieciństwo? To upupienie nas, naszych rodziców, dziadków nawet?  Co zaś tyczy się losów i karier osób, których smykałka do rysowania znalazła komercyjne ujście, to już chyba nigdy nie użyję słowa chałtura. Im dłużej żyję, tym bardziej przekonuję się, że dróg do celu jest wiele. I że różnica między byciem wolnym strzelcem a czyimś pracownikiem jest mniejsza niż mi się do niedawna wydawało. Tą pokrzepiającą myślą kończę, korpoludki kochane, i łapką do Was macham. Nie ustawajcie w tworzeniu!