Klub Koników Wiatrem Bujanych

Co wyniknie ze spotkania dowcipnisia z mistrzem mroku? Z przebrania moralitetu w płaszcz fantazji? Z czystej zabawy słowem? I czym właściwie różni się anioł od demona, Bóg od Jego głosu, Szatan od Belzebuba, wiedźma od wiedźm tropiciela, i tak dalej, i tak dalej. Tropów jest niemało, bohaterowie się tłoczą, raz wesoło jest, to znów poważnie. A ponad wszystkim unosi się chichot duetu Pratchett i Gaiman. Momentami zaduma.  Info dla osób niewidomych: na okładce przeważają tony oranżu, tytuł wypisany jest kontrastującym z nimi szafirem. Na tym tle wyrysowani są lecący na pierwszym planie Crowley w swym ukochanym bentley'u,  za nim madame Tracy ze skrzydłami i przyklejony do niej Shadwellem, oboje na skuterku, oraz Czterej Jeźdźcy Apokalipsy, z czego jeden to kobieta. Z drugiej strony okładki na rowerach pędzą Adam i jego przyjaciele, znani w okolicy jako ONI.

Dawnom czegoś tak zaskakującego nie smakowała. Czegoś tak skrzącego się dowcipem, tak fantazyjnego, tak dogłębnie naturę ludzką ukazującego. I tak, są tu zadziorne karły, potwory przeróżne, szczypta magii, światy równoległe, sen we śnie, wiara i sceptycyzm. Lecz jest i zagoniona mama, bardzo tatusiowaty tatuś (który śmiał się i płakał jednocześnie), nadęty baron z niewiele mniej nadętym synem, dużo owiec i dwa niezwykłe psy, budząca respekt babcia Obolała, okrutna królowa i wreszcie sama Tiffany Obolała. Dziewięcioletnia dziewczynka z patelnią w dłoni i umysłem jak żyleta. A mówili, że na Kredzie żadna czarownica wyrosnąć nie może. Info dla osób niewidomych: okładka jest żółta, z dwiema postaciami - panną Perspikacją Tyk w czarnej szacie, standardowym czarnym spiczastym kapeluszu, na którym przysiadł brązowy ropuch, trzymająca w ręku dziwny mobil z patyków, sznurka i kamienia oraz rzeczoną Tiffany z nieodzowną patelnią, w znoszonej jasnobłękitnej kiecce, z fartuszkiem u pasa, w o wiele...