Klub Koników Wiatrem Bujanych

Dziwnie czyta się o internecie, trzymając w ręku książkę papierową. I to, o zgrozo, napisaną przez mojego rówieśnika. Historię rozwoju internetu w Polsce, wszelakich stronek, forów, platform społecznościowych, memów, upadku mitów, zagrożeń, ale i jasnych stron. Sprzyja to próbie utrzymania dystansu, choć odciąć się raczej od internetu nie sposób. To tak, jakby moi rodzice wyrzucili telewizor, dziadkowie radio, a pradziadkowie gazety. Niby można, tylko po co? Czy nie lepiej sobie ten świat dawkować? 

Po "Niewidzialnych kobietach" opadły mi łuski z oczu. Po "Brakującej połowie dziejów" otworzyły się szerzej. Co będzie dalej?  Tymczasem i w filmach twórcy nie zasypiają gruszek w popiele. Ci od "Barbie" robią to łopatologicznie, ci od "Nie jestem łatwy" dużo subtelniej. Co zresztą było do przewidzenia, gdyż pierwszy film nakręcili Amerykanie, a drugi Francuzi.  Zatem jeśli chcesz wiedzieć, dlaczego tak mało mówi się o sprawczości kobiet, chwyć książkę w dłoń. A jeśli pragniesz wizji, idź do kina lub odpal Netfliksa.  Podyskutujmy. 

Żal, że książka wyszła tylko po polsku, choć autorka rozmawiała z bohaterami reportażu po francusku. Żal, że nie wczułam się wystarczająco w bohaterów i bohaterki reportażu, choć ich historie mocne są przecież. Żal, że mit Francji jako kraju równości dla wszystkich runął ostatecznie. A na końcu żal, że wzrok mi się psuje, a drobna czcionka w tej książce życia mi nie ułatwia. 

Książka, w której wszystkiego jest za dużo. Obrazów, zapachów, emocji, skojarzeń, reminiscencji przeróżnych. Przez sto pięćdziesiąt stron jakoś się trzymałam, aż w końcu padłam. Życie zbyt krótkie jest, by je na strumień świadomości obcego faceta tracić. Niemożebnie mnie ten tekst wymęczył.

Fajnie dla odmiany wybrać się do miasta, w którym jest mniej ludzi, mniej pośpiechu, mniej szaleństwa innych europejskich stolic (z wyjątkiem Amsterdamu, bo to osobna bajka). Jeszcze fajniej przed i w trakcie takiej podróży relację osoby miejscowej, a zarazem niemiejscowej poczytać. Bo taką właśnie osobą jest Katarzyna Tubylewicz, emigrantka od lat dwudziestu. Widzi Sztokholm zarówno z zewnątrz, jak i od środka. I jest to spojrzenie krytyczne, choć mocno sympatią przesycone. Dobrze się to czyta. Dodałabym jednak indeks osób i miejsc, byłoby łatwiej wyłapać te, na których nam najbardziej zależy. Dla dzieci nie ma tam za wiele, o czym autorka, jako matka dorosłego syna, lojalnie uprzedza. Ale nawet te tropy, które podała, były świetne (Junibacken i Kulturhuset). Sama dodałabym jeszcze plac zabaw Brygartäppan. Aż chciałoby się je jakimś magicznym sposobem do Polski zabrać.