Rodzice nastolatków na krawędzi

Dalszy ciąg wywiadu Krystyny Romanowskiej z dwiema psychiatrkami. Tym razem skupiony bardziej na rodzicach nastolatków płci obojga. Na licznych przykładach widać, jak trudne jest współczesne rodzicielstwo. I jak bardzo mamią ich poradniki umawiające im, że istnieje jeden poprawny sposób wychowywania dzieci. 

Jest w tej książce dużo o problemach ze stawianiem granic, nieświadomie przekazywanym nastawieniu do życia i równie nieuświadomionych wymaganiach, trudach samotnego rodzicielstwa, rozmawiania z dzieckiem w okresie burzy neuronów, przemocy psychicznego (z której rodzice często samo sobie sprawy nie zdają), wstydzie za dziecko uzależnione od substancji psychoaktywnych, wyczerpaniu rodzicielskim, diagnozie jednego dziecka i ryzyku wywołania zaburzeń u drugiego, terapii rodzinnej, dysforii płciowej prawdziwej i tej przykrywającej inne problemy. 

Jedyne wnioski są takie, że lepiej mieć z dzieckiem głęboką relację niż jej nie mieć. Nie bać się stawiania granic. Dokształcać się nie z idealnego rodzicielstwa, bo takowe nie istnieje, a z rozwoju dziecka w danym okresie życia. A jeśli okaże się, że dziecko ma zaburzenia rozwojowe lub psychiczne, szukać informacji na ich temat. I pilnować pozostałych dzieci. Nie bać się terapii. Co ma się rozpaść, i tak się rozpadnie. A nie musi. Może właśnie się scalić. A skoro tak, to czemu nie spróbować?

Brakuje mi tylko informacji o terapii systemowej. Czyli o wspomaganiu terapii indywidualnej dziecka, gdy ono samo nie jest jeszcze gotowe na rodzinną. Gdy same konsultacje z jego psychoterapeutą nie wystarczają.

Info dla osób niewidomych: okładka jest zielona, tytuł biało-granatowy. W górnym prawym rogu widać czyjeś nogi w dżinsach i białych tenisówkach. Krawędź potraktowana dosłownie to ciemnoróżowa gruba kreska idąca na skos między słowem "rodzice" a resztą tytułu. Tytułu lekko wypukłego, co pewnie by Was ucieszyło. Mnie cieszy, że mogę sobie palcami po nim posmyrać:)