Tusz do rzęs

Z powodów banalniejszych niż banalne

Uważam swe życie za marne

Nie dość szumne i nie dość dumne

Tchórzliwe podążanie za tłumem 

Wahań pełne i jakże przyziemne 

Miast jedwabiu we łbie mam wełnę 

Zaś we włosach nie hula mi wiatr

Wzrok mam krótki - nie sięgam do Tatr

Głowę składam na poduszce z Ikei

I nie będę już pewnie przy nadziei

Co zrodziłam, to samo urosło 

Jest pyskate i wyrwać chce krosno

Woli samo los swój tkać 

Tusz podbierać, bałaganić i łkać 

Gdy cokolwiek po myśli nie pójdzie

To unosi się niepohamowanym wkurwem

A ty matko wytrzymać to musisz 

Choć czasami chciałabyś je udusić