Pierwszorzędny kot

To pierwszorzędny kot - przekonywał ją sprzedawca - miauczy na zawołanie, nie brudzi, nie drapie, nie rozrzuca sierści, nie domaga się ciągłego wypuszczania na balkon i z powrotem, nie zwala doniczek, nie...

- Nie żyje? - podpowiedziała mu nieśmiało 

- To też - przyznał - ale przede wszystkim nie lata jak popieprzony po domu! - wykrzyknął triumfalnie 

- Ale ja nie chcę takiego - grymasiła - Chcę kota, który gryzie mnie w rękę, gdy już wszystko dostał. Chcę zgadywać, o co mu chodzi tym razem. Chcę...

- Prawdziwego sierściucha? - rzucił zrezygnowany 

- Tak! - stwierdziła - jak pan na to wpadł?

- Bo sam mam takiego. Widzi pani, ludzie chcą ideału kota. A potem spotykają kocieła bez jednego kła. Kocieła, który ma alergię na normalne żarcie. I nagle wszystko im się składa do kupy. Ludzie, proszę pani, to urodzeni kotowyznawcy. 

- Szczególnie psiarze - dorzuciła

- O, tak. Oni szczególnie - potwierdził. - Wie pani co? Dam pani tego pluszaka w gratisie. Niech stracę. Tylko niech pani trochę tej karmy kupi, dobrze? W ogóle nie schodzi. Za droga.

- Nie mogę. Najpierw muszę mieć kota. Prawdziwego - westchnęła - nie wiem, co będzie lubił.

- Już pani ma - zaśmiał się - Proszę spojrzeć, kto do pani drepcze.