Oni pisali

Pisali książki ode mnie młodsi

Pisząc poważnie, plotąc trzy po trzy

Pisali oni, pisały one

Puchły z wysiłku, całkiem czerwone

Lecz tego wysiłku nie widać w ogóle

Książki na półkach tulą się czule

I z niemym na mnie patrzą wyrzutem

Jakie powody masz ty ku tem

By koleżanki nam nie wytworzyć?

Czyż nie pozwolić swym myślom ożyć

Nie jest to czasem zbrodnią straszliwą?

Patrzą wciąż na mnie i patrzą krzywo 

Szeleszcząc z uporem kartkami swemi

Bym napisała COŚ nie z tej ziemi

Na co odpowiedź mam znakomitą

Talent się poszedł paść na pszenżyto!

Nie wrócił jeszcze, choć przeszły deszcze

Choć przeszły duże, wielkie kałuże

Po sobie pozostawiając

Talent był to nie byle jaki

Lecz rozdziobały go głodne ptaki

Świergolą teraz jak poparzone

Wyśpiewując trele natchnione

Kręcąc ogonem i strosząc piórka

A ja tymczasem dam sobie nurka

W kolejną knigę, tak znakomitą

Że po lekturze zostanie łyko

Reszta pożarta zaś jednym chapsem

Czytanie dla mnie jest jakby sznapsem

To jest treść główna żywota mego

Talent rzecz marna, panie kolego

Talent to niezbyt pewna chabeta 

Co to pojawia się i co rusz znika

Zaś przymuszona, wyciąga kopyta

I rży, podrzucając wysoko łeb

Chcesz ją okiełznać? To jesteś kiep!