Swine story

Świniak i świniątko w jednym żyli domu

Tata i dzieciątko, nie wadząc nikomu

Mamę im gdzieś wcięło, cóż, tak też bywa

Choć jest nieco dziwna, historia to prawdziwa

Świniątko skakać lubiło i piszczeć szalenie

Aż sąsiadów w ściany słychać było walenie

Czy ktoś tam Was czymś zarzyna,

Że dziecię Twe kwiczy jak jakaś świnia?

Nie, chrumknął Świniak, bawimy się świetnie

To bawcie się ciszej, cóż to są za brednie!

Ja jestem poważna, ja pracować muszę

Odpaliła Sąsiadka - a przeżywam katusze!

Ścisz to dziecko, bo nie ręczę za siebie

Uduszę potworka i znajdzie się w niebie!

Świniak na to wybuchnął homeryckim śmiechem

Który odbił się po bloku wprost nieziemskimi echem

A czym Ty jesteś, Sąsiadko, jeśli nie Świnią właśnie 

Odpuść sobie trochę, po co nam te waśnie?

Czy świat uratujesz, tak ciężko harując?

Czy czegoś nie tracisz, jak inaczej to ująć

Gdy wzrok masz jedynie w komputer wpatrzony

A humor non stop masz jedynie zwarzony?

Świat zaś się toczy bez Ciebie, kochana

Pracę wielbiąc wyłącznie zostaniesz z tym sama

Czy tego właśnie pragniesz, Sąsiadko zza ściany

A może już tęsknisz do wewnętrznej przemiany?

A może zazdrościsz nam czasem sekretnie

Że bawimy się tutaj bardziej niż świetnie?

Świnia na to zawisła wzrokiem gdzieś pustym

Aż ozwała się w końcu: Takimś złotoustym?

Tak Ci się cudownie z dzieckiem czas tu spędza?

Ja zaś robić muszę, zatem ze mnie jędza?

Cóż, tatuś wspaniały z Ciebie, nie przeczę

Nie mnie dokonywać jakichkolwiek orzeczeń

Mnie tylko robić na Was zostało, o, tyle

Bym ducha wyzionęła, nie jestem motylem

Gdybyś zaś zapomniał, to ja Was utrzymuję

I robię, co mogę, choć zaraz zwariuję!

Tu Świniątko kwiknęło niespodziewanie

Tatuś, to jednak mam jakąś mamę?!?

Czemuś nic nie mówił, trzymał w niepewności?

Czemuś mnie oddalał od takiej błogości?

Na to westchnął Świniak, zasmucony wielce

Nie wiem czy Cię mama zechce jeszcze

Wpadła w pracoholizm jak w bezdenną studnię

A było nam razem tak miło, tak cudnie

Potem przyszedł kryzys, zęby zaciśnięte

Trzeba była zarabiać, wolne było świętem

I takeśmy od siebie oddalili wielce

Choć tęskniło jedno za tym drugim sercem

Cóż, czynić trzeba, by do pierwszego starczyło

A co kiedyś było, to się samo zmyło

Świniątko na to: chrzanić tę konsumpcję

Trzeba by minimów zrobić reasumpcję

Czy my musimy tyle mieć?

Czy można żyć i się tak nie żreć?

I pojęli wreszcie oboje rodzice zmęczeni 

Że na nic ich wysiłki nie zdadzą się wielkie

Gdy za kasą gnają jak szaleni

To ich dusze zbierać trzeba na szufelkę

A dziecię rośnie jak ten chwast przy drodze

Czekając cierpliwie na ich czasu kapkę

Aż wreszcie zdziwią się oni srodze

Że sami na siebie zastawili pułapkę