Po co to pisanie, no po co?

Bo mi się z wrażenia aż łapy pocą

Na sam widok kartki czy notatnika

Cały rozsądek we mnie zanika

I słowa się cisną na klawiaturę

Słowa radosne oraz ponure

Zwykłe, dziwaczne zbiją się w chmurę

Która nabrawszy dużych rozmiarów

Siecze po gębie mnie bez umiaru

Bym wypuściła z siebie parę

Bym miast zamęczać ludzi wokół

Pomnik tych słów wbiła na cokół

Po czym chlusnęła w niego farbą

By tak nie sterczał całkiem na darmo

Pomnik, wiadomo, wszystko to zniesie

Pomnik nie będzie żadnym obwiesiem

A że ta sztuka niezrozumiała?

Na tym polega zabawa cała

By coś tak powiedzieć, jak nic nie powiedzieć

Z zadowoleniem na ławce siedzieć

I podsłuchiwać co gawiedź palnie 

I też dorzucić ciut nienachalnie

Że ta autorka całkiem "nie tego"

Niezbyt normalna, panie kolego

Chodźmy więc razem te konie kraść

By dnia ciut zużyć, jak mówisz Waść