Klub Koników Wiatrem Bujanych

Wokół tyle się dzieje, a on biegnie, biegnie, biegnie... Sierść chomik myje raz na dwa, trzy dni. Całe ciało spłukuje raz dziennie. Siekacze nawet dwa, trzy razy dziennie. Jakoś tam dba o chomiczątka, z akcentem na "jakoś". Na Pana Chomika spogląda nieśmiało, z wyrzutem sumienia, że tak mało. Koty wielbi nieustająco, sługą jest jednego z nich. Choć skrycie o drugim kocie marzy, dokocić norki bez zgody Pana Chomika się nie odważy. W książki wgryza się z lubością, przez co nie dość przygląda się swym włościom. Zrywami je sprząta, czasem się po nich tylko błąka. W klawiaturę pazurkami drapie, czasem łezka mu na nią skapnie. Taki to już chomiczek banalny, co w kółko stara się być karny.

Czy jestem roszczeniowa Czy uwagi zanadto pragnę Czy chciałabym poczuć magię  bycia choć raz jedyną Początkiem i przyczyną  Czyimś światem całym i wzbudzić podziw niemały Toż ego mam wyrośnięte  Powinnam gardzić tym świętem  A świętować codzienność zwykłą  Tymczasem czuję się rybką  Co w stawie pływa zbyt wielkim podziwiając różne muszelki Ten dzień też jest muszelką  ciut inną i niezbyt wielką  Popłynę dalej jak Dory spędzając całe wieczory  Na życiu, nie pragnieniu chorym

Cmentarz, droga, bracia, ziemia, matka, płacz, Alleluja, chleb, brama. To tytuły rozdziałów.  Szymon Pietruszka, chłop, babiarz, opój, partyzant, pacjent, opiekun, trochę filozof. Jego życie, zmagania, praca, seks, zakochanie (bo przecież nie miłość to była), opieka nad bratem, depresja tamtego. Miłość do rodziny, do zwierząt, do ziemi wreszcie. Szymon nie cacka się ze sobą, nie stać go na to. Bierze się za bary z życiem. Raz wygra, raz przegra. I mówi prosto, niekiedy prostacko. Lecz zawsze szczerze. 

Ani to dobre, ani złe. Z jednej strony bystre oko do zachowań kocich i psich, plastyczny język, a wszystko okraszone akwarelami w klasycznym stylu. Z drugiej widać dużo uczłowieczania zwierząt. O ile ich gadanie bywa urocze, o tyle przekonanie autora, że koty uwielbiają mleko z bułką, a jeszcze bardziej cukier bardzo mnie drażniło. To mleko mogę jeszcze zrozumieć, w końcu te ponad siedemdziesiąt lat temu, gdy po raz pierwszy wydano tę książkę, ludzie słabo się kocią dietą interesowali. Ale cukier?!? 

Il est difficile de trouver un guide pour une touriste telle que moi-même. Une touriste qui a visité Paris deux fois déjà et qui parle la langue, mais qui ne connait la culture que superficiellement. Car des guides pour des ignorants parfaits l'ennuient et des guides pour les Français sont encore trop compliqués. Puisqu'elle a des autres clichés dans sa tête. Ce fût ma troisième visite de la Ville Lumière. Je n'ai jamais fétichisé Paris, je fétichise tout le pays;) Mais ce qui me semble intéressant est que je trouve sa capitale de plus en plus réelle et cela la rend plus intéressante, non moins. C'est une ville mosaïque où les ruelles des anciens villages touchent les rues d'une métropole. Les avenues de luxe ne sont pas loin de la crasse des autres coins. C'est une ville des musées de classe mondiale et des graffitis. Une ville à flâner pendant des heures et foncer son atmosphère. Une ville que j'aimerais non seulement comprendre, mais avant tout sentir. Co...

There was Alyssa and there was James They met each other and there were waves  Of her being blunt and him being scared  But it wasn't a simple love affair  And there was a rage and a freedom call And there was a murder and nowhere to go Two lost kids with a freaky past With no future that would really last Come and see what they've done and said You won't be the same, I can bet You'll also meet Bonnie, the poor thing  Who was never loved and that will bring  Even more pain and more distress  So you're interested now, I guess?

Trois amies, trois destins. Vies banales, comme il faut ou bien pas du tout. J'ai pensé que je vais regarder une comédie légère, probablement imbécile. J'ai trouvé un mélodrame, pendant lequel j'ai même pleuré et fortement. Ne me comprenez pas mal. Ce n'est pas un chef d'œuvre. Ce n'est juste un film qui ne montre que quelques aspects de la vraie vie. Et moi, je ne suis qu'une femme qui a espéré, a ri, avait peur et a pleuré pendant presque deux heures. Ce n'est pas rien, mais ce n'est pas tout. C'est entre les mots usés qu'on trouve soi-même. Même si ce n'est juste une toute petite partie.