Klub Koników Wiatrem Bujanych

W pierwszym rozdziale Dragan zanudzał mnie swym intensywnym samozachwytem. W drugi wetknął trochę wiedzy. Tej, którą już posiadałam i odrobinę nowej. Do trzeciego rozdziału już nie dotarłam. Może kiedyś dorosnę do fizyki kwantowej. A może nie, bo klatka za ciasna? Wcale by mnie to nie zdziwiło. Tymczasem czytajcie, bo żadna ze mnie wyrocznia.  Info dla osób niewidomych: okładka jest czarno-biała. Widnieje na niej popiersie łysego mężczyzny, ustawione głową w dół. Mężczyzna jest chudy i widać mu mięśnie twarzy, trochę jak w atlasie anatomicznym. Namalowano go w wieku odcieniach szarości. Wokół niego rozchodzą się czarno-białe pasy w kształcie jego profilu, wyglądające na narysowane markerem. Zachodzą one na półkoliste pasy otaczające nazwisko autora książki. Tytuł zaś jest na górze, na wysokości ramion mężczyzny. 

Czyli drugie spotkanie z Tiffany Obolałą. Zwaną w tej wersji tłumaczenia Akwilą Dokuczliwą. Co bywa irytujące, gdy się już przyzwyczaiło do wersji Piotra Cholewy. W tym tomie więcej jest humoru niż satyry, dużo baśni, a nawet myśli filozoficznej. Dużo w tym współczucia, samoświadomości, wiary w solidarność i podziwu dla kobiet. Podanego tak, że sama czuję się dumna z bycia jedną z nich. Co jest wrażeniem niezwykle rzadkim w świecie, w którym "baba" to obelga.  Info dla osób niewidomych: okładka jest okropna, niewiele tracicie. Na ciemnogranatowym tle widnieje głowa kobiety w spiczastym kapeluszu, na którym siedzi masa błękitnoskórych karzełków o rudych włosach i z groźnymi minami. Twarz kobiety jest spieczona na pomarańczowo, natomiast strefa oczu jest jaśniejsza, a same oczy spoglądają w górę. W połączeniu z lekko wykrzywionymi ustami daje to wrażenie niesmaku. Spod kapelusza wystają brązowe włosy, a niżej zaczyna się trawiasto zielona sukienka. Na tym samym poziomie widać t...

Czy połowa ludzkości może być niewidzialna dla drugiej? A częściowo nawet dla samej siebie? Z czego to może wynikać? Jakie mamy dane na temat tej niewidzialnej połowy, a jakich nam brakuje? Jak owe braki wpływają na wszystkich ludzi, bezpośrednio i pośrednio? Jak w szczególności wygląda to pomijanie perspektywy? W szkole, pracy, badaniach naukowych, projektowaniu produktów i usług, u lekarza, polityce? Jak wygląda socjalizowanie do ról płciowych, pełnienie ról rodzicielskich, sam potencjał ich pełnienia? I wiele, wiele innych aspektów bycia kobietą czy mężczyzną? I tak, książka Perez jest chłodna i rzeczowa. A Fejfera gorętsza, przepełniona głosami kobiet z różnych klas społecznych. Żadna nie potępia, każda opisuje stan faktyczny.  Info dla osób niewidomych: książka Fejfera ma białą okładkę z szarą, damską ręką zaciśniętą w pięść. Książka Perez przedstawia zaś czerwoną sylwetkę kobiety, wyłaniającą się zza ciemnoniebieskiej sylwetki mężczyzny. Oboje wtapiają się w ciemnoniebieskie ...