Klub Koników Wiatrem Bujanych

Księżyc wznosi się nad lasem Tu i tam popatrzy czasem Miast dostojnym być i wisieć On zakłóca blaskiem ciszę Ciszę w sercu i umyśle Gdy tak znów promienie wyśle Za nic mając ergonomię  Sił swych bladych On ogłady  Nie ma wcale Tylko świecić Umie, głąb Niech już sobie  pójdzie stąd Ja tu robię Kejpiaje Senne me Ja się wreszcie Wyspać chcę!

Zdrowia Spokoju Bliskości Choinki pięknej By spotkanie było świętem Nadziei i wiary w lepsze jutro Że kiedyś jeszcze będzie nudno Że będzie normalnie Że będzie zwyczajnie Że będziesz ze szwagrem dzielił się karpiem A siostra Ci płakać więcej nie będzie Tylko szczęśliwa obok usiędzie 

Choć nie tylko. W reportażach Szymaniaka odbija się cała Polska. Jej wiara w jedynie słuszną wersję kapitalizmu. W wyzysk jako formę samodoskonalenia narodu. Swojego i obcego. I tak jak Polacy uciskają swoich, tak i sami bywają uciskani, gdy emigrują.  Ten system jest jak samozaciskająca się pętla. Tak samo wadliwy jak poprzedni, odbiera nadzieję wielu. Niszcząc w zarodku wszelkie przejawy solidarności. Zróbmy coś z tym w końcu.

Wyrazista, skondensowana proza. Dosadna, lecz nie wulgarna. Momentami liryczna. Zabawna. Prawdziwa do bólu.