Klub Koników Wiatrem Bujanych

Perfekcja ilustracji tak mnie rozpraszała, że oczy wciąż ześlizgiwały mi się z tekstu. Bohaterowie książki to... bohaterowie mocno już podstarzali (żeby nie powiedzieć przeterminowani), poza tym jeden tak czysty, że aż błyszczący (co samo w sobie jest podejrzane), jeden wiecznie zamyślony (a jak zamyślony, to wiadomo, że geniusz), a także tchórzliwy mag i cynik w jednej przechudej osobie. Ponadto lord menedżer i lokalny nerd. No i spora gromadka bogów i bogiń przeróżnej mocy i specjalizacji. Było nieźle. Chciałabym jednak uczty. Info dla osób niewidomych: okładka jest przebogata, co mój kot od razu zauważył i naostrzył sobie pazur. Nie wiem jak to w bibliotece wytłumaczę, ubytek narożnika jest znaczny.  Pomijając aspekt felinologiczny, widzimy na niej grupę bohaterów w wieku cokolwiek dojrzałym, w szale bojowym. Miecze błyszczą, zęby żółcą, gołe kolana sterczą, łysiny świecą, wózek Wściekłego Hamisha zrywa się do lotu. Atak odbywa się w zaśnieżonych górach, na tle pocztówkowo błęki...

Czasem człowiek potrzebuje człowieka, żeby coś zrozumieć. A czasem...myszy. A nawet całej rodziny myszy.  Dodajcie do tego świąteczny klimat, szczyptę humoru, lekki ukłon w stronę słynnego Kevina, niewymuszoną grę aktorską i już. Ogląda się to z przyjemnością, bez większych zaskoczeń, ale i bez rozczarowań.  W dodatku można na seans iść zarówno z dzieckiem z przedszkola, jak i z podstawówki. Albo samodzielnie, bo przecież jesteśmy już duzi, czyż nie? Info dla osób niewidomych: animowanych myszek nie zobaczycie, za to usłyszycie dubbing. Szczególnie przyjemny w wykonaniu Piotra Głowackiego, podkładającego głos ludzkiego taty.  Swoją drogą ciekawe jak brzmią oryginalne głosy norweskich aktorów z tego filmu. Te polskie bardzo mi pasowały, a nie jest to częste zjawisko.

Leksykon dla dziewczynek w wieku około 7 - 11 lat i ich rodziców. Raczej nie dla typowych nastolatek, choć oczywiście próbować można. Podoba mi się samo podjęcie tematu łobuziar w literaturze dziecięcej i młodzieżowej, dodanie bibliografii z podziałem na wiek czytelniczek, pomysły zabaw w stylu każdej bohaterki, zamaszystą kreskę ilustratorki. Nie pasuje mi za to stereotypowo różowe tło okładki, spore uproszczenia w tekście i...Pippi przedstawiona jako dorosła panna, w dodatku opalona na brąz, co w przypadku rudzielca raczej nie jest możliwe. I to, że niektóre postaci wyglądają po prostu brzydko (np. Anda Szemiotówna czy Mary Poppins).  Jest to oczywiście książka z tezą, choć pożyteczną. Ucieszyłabym się z czegoś podobnego dla chłopców.  Koniec końców i tak wydaje mi się to lepsze niż głośne "Opowieści na dobranoc dla młodych buntowniczek", z których autorki chyba zaczerpnęły pomysł. Zamieniły tylko prawdziwe osoby na bohaterki literackie. Z jednym wyjątkiem - u Chutnik i Szm...

Ma come c'è possibile? Ok. Ho imparato italiano con Duolingo. Un'idea cretina, ho giusto imparato come dire che "gli insetti bevono l'acqua";) Ho lasciato Duolingo tra 3 mesi. Forse sono una ragazza pazienza, ma non stupida;) Più tardi ho trovato MosaLingua. Ho imparato un anno e lasciato, imparare le sentenze senza grammatica non c'è sufficiente.  Ho trovato un corso d'italiano alla università aperta UAM. Anche altri libri per completare e approfondire la mia educazione. Ecco questi libri: "Włoski krok po kroku. A1" è un corso d'italiano comunicativo, molto simpatico "Emocje po włosku" è orribile, i miei occhi mi fanno male quando guardare gli disegni;) "Przepis na włoski" è una grammatica molto simpatica, ma troppo grande è pesante per potere la prendere in un tram. Le illustrazione sono belle. "Włoski. Słownik obrazkowy PONS" a prendere quando scrivere un testo come qui. Ah, ho fatto il mio telefono in italian...

Sto imparando italiano da un mese. Mi piaci molto. Per me l'italiano è come un cusino di francese, ma con molto di sole. Di solito facile, purtroppo non tutto tempo. Ma ok, una lingua senza problemi grammaticali non esiste, vero? Vorrei impararla bene e visitare Italia più tardi. Non devo andare veloce, la strada è lente e bella. Ogni martedì alla università aperta è un momento di dolce vita. Grazie, Professora. Grazie, i miei colleghi studenti. Grazie, il mio Marito Preferisco:)) PS ho scritto queste parole semplicemente di mia testa:))

Subtelna, głęboka opowieść o cywilizacji. O ludziach, którzy ją tworzą. O innych, którzy ją niszczą. W imię wyższości własnej cywilizacji. A także o wierze i mądrości. Zrozumieniu i współczuciu. O tym, czym jest świat, czym słowa i jak jedno nie może żyć bez drugiego. I o miłości. We wszystkich jej obliczach.  To jedna z tych książek, które zostaną ze mną na długo. Nie dosłownie, bo ten egzemplarz muszę zwrócić do biblioteki. Zostanie ze mną z nadzieją, że kiedyś podaruję ją moim dzieciom. Dosłownie lub między wierszami.  Info dla osób niewidomych: na pierwszym planie widzimy zimorodka, przysiadł na gałązce. Za nim jest łąka i kilka drzew. Następnie jezioro i góry, częściowo za mgłą. Rysunek jest utrzymany głównie w odcieniach niebieskiego, zielonego i żółtego. Dość precyzyjny i realistyczny, jakby wyryty ostrym szpikulcem. Nieco stylizowany i z przemyślaną koncepcją kolorystyczną (większość obrazka chłodna, jedynie część piór ptaka, tytuł książki i wstążka z nazwą wydawnictwa...